Het is een gek jaar geweest. Waar we verwacht hadden alles weer te kunnen doen en overal van af te zijn, was er toch weer veel onzekerheid. Er werden nog steeds mensen ziek van corona, vakanties naar het buitenland werden ingewikkeld of afgeblazen, en veel mensen hadden problemen met werk en/of financiën. Natuurlijk schiet je dan makkelijk in de weerstand. Dit ging mis, dat ging niet door, ik ben er klaar mee…
Dat maakt het moeilijk om te kijken naar wat er afgelopen jaar wél was, wat het je heeft gebracht. Ikzelf ben bijvoorbeeld veel meer ‘thuisgekomen’. Vóór corona was ik vier à vijf dagen onderweg. Ik zat veel in de auto, was aan het rennen en vliegen om op tijd te terug zijn voor het avondeten en zag mijn dochters weinig. Het werk dat ik deed, vond ik ontzettend leuk, maar ik zat voortdurend in de ratrace. Nu heb ik veel meer tijd en aandacht voor mijn gezin. Ik beweeg meer. Ik ben vaker in de natuur. Allemaal zo slecht nog niet!
Gedachten toelaten
Gedachten toelaten Je hoeft niet te ontkennen wat er tegenzat, wat je moeilijk vindt of vond. Juist beter van niet. Want zoals de bekende Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Jung ooit zei: ‘What you resist, persists.’ Je vervelende gevoelens wegdrukken, is als een strandbal onder water duwen: op een gegeven moment schiet ’ie keihard omhoog. Harder dan nodig. Dus je mag je eerst overgeven aan wat er is, aan de wereld zoals ’ie is met ziekte, oorlogen, milieuvervuiling en polarisatie. Om je over te kunnen geven aan wat er is, is het belangrijk je eerst bewust te worden van al je piekergedachten. Dat kun je bijvoorbeeld doen door ze op te schrijven. Zijn er onderdelen waar je iets aan kunt veranderen, waar je invloed op hebt, hoe minimaal ook? En wat kun je niet veranderen en mag je dus loslaten? Je bewust worden van je gedachten en gevoelens kan ook door te mediteren, te bewegen, of door iets met je handen te doen. Na de overgave kun je je mind weer wat uitdagen door aan jezelf te vragen: welke mogelijkheden zie ik?
Tijd om te bezinnen
De winter is geschikt voor reflectie. In de natuur lijkt alles afgestorven maar dat is niet zo. Boven de grond zie je kale takken, maar onder de grond gebeurt een heleboel. Daar groeit van alles door wat meegaat naar het volgende jaar. Wat dan weer kan uitlopen. Zo kun je deze donkere tijd ook zien: als een tijd om je te bezinnen. Wat neem je mee naar het volgende jaar, wat mag gaan groeien? Bij mij mijn focus. Ik wil me meer gaan richten op één ding in plaats van zestien dingen tegelijk. En wat neem jij mee?
Liefs,
PS In de nieuwe Santé van deze maand kun je het hele artikel nog eens teruglezen. Laat je me weten wat je ervan vindt?
